AUSTRIA

AUSTRIA

German. OESTERREICH, et OSTERICH, regio partem Norici cum particula Pannoniae, partemque Germaniae circa Danubium complectens, inter Bavariam ad occasum et Hungariam ad ortum, inter Moraviam regionem Germ. ad Septentrionem et Stiriam ad meridiem contenta. Huius regionis caput est Vienna. Habuit Austria olim Marchiones: Albertus enim Bavarus, Austriae Marchiae Marchio, ab Henrico III. Imperatore creatus est, A. C. 1049. E cuius posteris, Margaretâ ductâ Ottocarus Bohemiae Rex Austriam acquisivit, A. C. 1247. postea Duces, vide infra, deinde Archiduces, quorum primus Fridericus III. fuit; quibus hodie paret. Lazius, Munster, Monstrelet, l. 3. Cuspin. Bonfin l. 4. Dec. 4. rerum Hungaricarum, Cluver. l. 3. Veterum est Pannonia superior nomenque habet a mundi cardine Orientali, Germ. Oost. Dividiturque in Superiorem seu Cisdanubianam, et inferiorem, seu Transdanubianam. Bert. Totam nunc Germania complectitur. Baudrand. Per matrimonium Alberti divitis, cum Itha, herede Comitis de Pfullendorf, cui Rodolphus Senior, Albertus Sapiens, Rodolphus I. Imperatores successlerunt, in hodiernam Austriacam familiam transiit, e qua sola fere Imperatores sumuntur. Morer. Historia

Augustae huius familiae paulo altius repetita sic habet: Erchenbaldus vel Erchinoaldus, Gerbertae Richomere Patritiô et Gettrude Hamaticensi natae, filius Clodovaei II. palatii magister fuit. Obiit A. C. 661. pater Leudesii, qui eôdem munere functus, ab Ebroino caesus est, circa A. C. 680. Huic ex uxore, Sigismundi Burg. regia stirpe, filius fuit Ethico, seu Aethicus, cognomine Adelricus, qui Alsatiae ducatum a Theodorico nactus, inter alios liberos, Adalbertum habuit; Alsatiae Ducem, et Ethonem seu Hettonem, cuius posterioris fil. Albericus, circa A. C. 770. Eberhardum genuit, progenitorem Eberhardi iunioris, qui Lutrense monasterium ad mortem usque, quae circa A. C. 900. contigit, vexare non desiit. Filius huic Hugo, Lotharingicae, Dagsburgicae et Habspurgicae, familiarum caput. Cuius filiorum natu minimus Guntramus, cognomine Dives, obiit A. C. 946. sator Habspurgiorum. Ei successit Lancelinus, Hungatorum ad Seckingam, victor, A. C. 937. Pater Rathbodi et Landoli: quorum ille, ex Ita Lotharingica, Hugonis Capeti ex sorore nepte, sustulit Wernerum, e cuius filio Ottone, A. C. 1110. caeso, natus est Wernerus II. ex hoc Wernerus III. pater Adelberti Divitis: de quo supra. Is ductâ Itâ Brigantinâ de Pfullendorf, Landgravii Alsatiae titulum primus gessit: pater Rudolfi, e cuius maiore natu filio Alberto Sapiente, qui lectus Dux expeditionis Christianae adversus Saracenos, ad Accaron, exstinctus est, prodiit Rudolphus, gentis praecipuum decus et novae dignitatis auctor. Ex magistro enim aulae Ottocari Bohemiae Regis tandem Imperator Roman. A. C. 1273. priori hero Austriam, in quam sibi ius aliquod vindicabat, ademit, A. C. 1278. quatuordecies collatis signis victor: Pater ex Anna Hohenbergia numerosae prolis inprimis Alberti, quem Austriae ducatu donavit, A. C. 1283. Hic Imperator electus coronatusque A. C. 1299. gravis in Helvetios, foederi eorum ansam dedit. Ex huius filio Alberto natus est Albertus III. Austriacae, et Leopoldus Tirolensis lineae auctor: e cuius posteris est Philippus Archidux, qui Carolum et Ferdinandum genuit, quorum ille Burgundo-Hispanici, iste Austrio-Germanici rami auctor exstitit: e quorum singulis singuli supersunt, ex hoc quidem Leopoldus I. Imperator, ex illo vero Carolus II. Hispaniae Rex. Vide Spenerum in Syllog. General. Historica. Coeterum vastata est Austria ab Andrea Hungariae Rege A. C. 1291. Rodolphus II. Imperat. illam Matthiae fratri cedere coactus est, circa A. C. 1608. postquam vastata rursus eslet a Stephano Botskai A. C. 1605. paxque religionis in Hungaria extorta. Bethlehem Gabor denuo illam invasit, A. C. 1619. A'Valdensibus olim lux purioris

doctrinae regioni illata fuit, tanto cum successu, ut illis in locis ad LXXXM. numerus fidelium excurreret. Sed cruce in illos, Clementis V. iuslu, assumptâ, circa A. C. 1308. plurimi eorum ibidem, Cremae inprimis, ustulati sunt, reliquis in Bohemiam sese diffundentibus. Rursus Valdenses, e Francia eiecti, circa A. C. 1467. ad Austriae confinia consederunt, cum quibus dum Fratres Bohemici consensum inituri erant, Stephanus Episcopus eorum Viennae comburstus est, et reliqui ex Austria et Marchia expulsi, in Bohemiam ac Moraviam concesserunt, Fratribus grata accessio. Maximil. dein II. praeteritô saeculô, Proceribus et Nobilitati Austriacae, liberum usum Augustanae Confessionis, in ipsorum arcibus, oppidis ac pagis indulsit, circa A. C. 1568. Donec A. C. 1620. a Ferdinando II. victore, denuo ex omni Austria Pastores huius Confessionis in exilium acti sunt, vide praeter Auctores supra laudatos, Ioh. Laetum, in Comp. Hist. Univ. it. ubi de Fam. Badensi, Pfannerus de Austria sic: Ante Marchiones, Comites primum habuit Austria, Caesarum quidem, non propriô nomine, imperantes, quos Henricus I. cognomine Auceps, Imperator constituisse legitur eô fine, ut Hungaros crebris excursionibus Austriam, Bavariam et tantum non totam Germaniam infestantes, compescerent. Obvenitque ea dignitas provinciaque primum Leopoldo Illustri, ex Comitibus, ut volunt quidam, Babepergensibus, originem suam referentibus ad Sueviae Duces, oriundo, in praemium fortitudinis et defensorum contra hostes Imperii finium. Ducis titulum, a patruo Friderico I. cognomine Barbarossa, Imperat. Henricus II. obtinuit A. C. 1156. abolitô quoque occasione eorum, quae contra Imperatorem Henricus Superbus Saxoniae et Bavariae Dux patraverat, clientelae iure, quô Bavariae Ducibus Austria hactenus fuerat obnoxia. Cuius stirps cum defecisset in Friderico, praelio contra Hungaros occiso A. C. 1246. eius ex fratre neptis Gertrudis, Hermanno Badensi nupta, filium habuit Fridericum, qui una cum Conradino Sueviae Duce iussu Caroli Andegavensis, capite Neapoli plexus est, A. C. 1269. Ita orbatâ Principibus suis Austria, atque hinc Hungarorum, inde Bavarorum, iniuriis expositâ, provinciae Ordines Henricum Misniae Marchionem, Friderici praefati sororium adiêre, ut imperium eius susciperet, rogitantes. Sed eripuit cupientis faucibus bolum Ottocarus Bohemus, ductâ Margaretâ Leopoldi VII. Austrii, seu iuxta alios, Hermanni Badens. filiâ, quam Henrico Misnensi Ordines destinaverant, possessionem Austriae Stiriaeque adeptus. Neque huic tamen poslessio diuturna: deturbatô postea a Rodolfo I. Imperatore qui victô Ottocarô Austriam, Styriam, Carinthiamque, tamquam belli iure captas, in Albertum fil. transtulit, aslensu Imperii ordinum impetratô A. C. 1282. E' cuius posteris Archiducis titulum primum Fridericus IV. Imperator aut, ut alii volunt, fil. eius Maximilianus usurpavêre: nonnnullis Carolum IV, aliis Fridericum II. circa A. C. 1245. huius honoris Auctores facientibus, etc. Tob. Pfannerus l. de Praecipuis Germaniae Principum Gentibus, c. 1. ubi de Gente Austriaca. Pollent autem Archiduces Austriae eximiis privilegiis; ut qui non tenentur investituram extra Austriam petere, sed tectô capite, insidentes equo, eam intra territorium suum accipiunt: primumque ab Electoribus obtinent locum, Cui praecedentiae cum acriter contradicerent Bavariae Duces, factum est, ut tandem Archiducibus, inter Ecclesiasticos Principes, locus primus fuerit

conceslus. Plura hanc in rem, de incrementis inprimis Familiae, ac praetensionibus, vide Georg. Hornium Orb. Polit. p. 211.